Yokyakarta

Zaterdag 13 februari 2016

‘s Ochtends doen we schoolwerk en ‘s middags gaan we zwemmen. Het hotel heeft een mooi zwembad en het is lekker af koelen. Martijn en ik zwemmen ook een aantal baantjes, bewegen is iets wat je niet heel veel doet in het warme Indonesië.

Aan het einde van de middag (iets afgekoeld) gaan we lopend richting het centrum. We komen langs heel veel stoffen- en kledingwinkels en zoals gewoonlijk langs veel eettentjes. Het is toch wat ver naar het centrum en halverwege nemen we een taxi. We laten ons afzetten in de Malioborostraat, in Indonesië de straat voor souvenirs! Een aaneenschakeling van souvenir winkels en stalletjes, die heel veel van het zelfde verkopen: t-shirts en andere kleding, beeldjes, sieraden, dingen van bamboe etc.

We gaan eerst wat eten in een winkelcentrum met en foodcourt. Martijn, Wouter en ik hebben een prima Peking-eend bij een Chinees stalletje, Sjoerd en Femke, kiezen voor een burger met friet.

Na het eten lopen we de souvenir-kraampjes af en ontdekken dat er ook enkele winkels zijn die een veel breder assortiment souvenirs hebben, veel mooiere spullen. We hebben in 1 van die winkels wat leuke dingen gekocht.

Zondag 14 februari 2016

Vandaag gaan we naar de Prambanan een Hindoe-tempel complex wat in eerste instantie in de tweede helft van de 9de eeuw gebouwd is en uiteindelijk na verwoestingen door aardbevingen in het midden 20ste eeuw weer is gereconstrueerd. Het zijn mooie tempels waar je ook op kunt klimmen en in kunt gaan. Binnen zijn het donkere holen, waar vrijwel niets te zien is. De buitenkant is erg mooi. Naast de Prambanan zijn er nog meerdere tempels te bezichtigen: de Candi Lumbung, Candi Bubrah (alleen het “onderstel”) en de Candi Sewu. Het is een mooi park met bomen en gras en met een verkoelend windje een leuke wandeling. Veel Indonesische groepen, nemen een busje…

Na de lunch gaan we weer zwemmen. We hebben het zwembad voor ons alleen. Als het in NL 10.30 is gaan we skypen met Albert-Jan, want hij is jarig vandaag! Hij laat even zien dat het sneeuwt in Twente!

We hebben gezien dat er dichtbij een hypermarkt is en besluiten er naar toe te lopen. We kopen o.a. een paar appels voor Femke en Sjoerd, die wat weinig fruit en groente eten. In het winkelcentrum is ook een foodcourt, dus we kunnen er ook eten. Het is lastig te krijgen wat we besteld hebben, want hoewel er ruim voldoende personeel is, is er eigenlijk geen 1 die enigszins Engels praat. Krijgen we toch weer garnalen in de nassi etc. Het eten is overigens prima. Bij een bakker halen we nog wat cakejes en chocoladetaartjes voor het toetje, AJ is tenslotte jarig.

We hebben BVN in het hotel, wat we nog niet eerder gehad hebben. Best leuk om even het journaal in het Nederlands te zien, met Gerrit Hiemstra die het weer in zuid-oost Azië er ook nog even bij doet. We zijn ook weer helemaal bij wat “Wie is de Mol” betreft, Klaas is de mol volgens ons na 1 aflevering.

Maandag 15 februari 2016

Ons gecombineerde kaartje voor de Prambanan en de Borobudur is slechts twee dagen geldig, dus we gaan vandaag weer met een busje met chauffeur op pad. Als buitenlandse toerist wordt je hier trouwens flink gediscrimineerd en afgezet. Je betaalt veel meer dan de Indonesiërs en musea (wat het voorstelt) zijn niet in twee talen, alleen Indonesisch.

Naar de Boedistische tempel de Borobudur is het ongeveer 1 uur rijden. In 780 is men begonnen met de bouw van dit enorme bouwwerk van in elkaar passende stenen, zonder gebruik van cement. Het is na ongeveer 100 jaar gebruikt te zijn als bedevaartsoort voor Boedisten, waarschijnlijk door een uitbarsting van de Merapi, in de vergetelheid geraakt. Pas in de 20ste eeuw is het met behulp van Unesco gerestaureerd. Het is een groot en indrukwekkend tempel complex met verschillende terrassen met op de bovenste een aantal stoepa’s (grote “bellen”). Toch hebben Martijn en ik wel mooiere dingen in de wereld gezien (denk aan Machu Pichu in Peru, of tempels in Thailand). Wat de “waarde” van het complex ook naar beneden haalt is dat de we (met name de kinderen) zonder te vragen worden gefotografeerd en we langs een enorme omweg langs souvenirkraampjes naar de uitgang worden geleid.

’s Middags weer lekker afkoelen en bewegen in het zwembad. Gegeten in het hotel. Prima saté!

Dinsdag 16 februari 2016

Martijn heeft contact gezocht met 2 collega’s van de Universitas Gadjah Madas waar de UT een samenwerkingsverband mee heeft. ‘s Middags bezoeken we de campus en spreken Ismael en Oka. Ismael leidt ons rond op de groene campus, met veel bomen. Hij vertelt dat het zo ongeveer de enige plek in de stad is waar een soort park is, elders worden liever winkelcentra gebouwd. We zien ook voor het eerst studenten hardlopen! Het hoofdgebouw (jaren 50 gebouwd) ziet er mooi uit en de nieuwe bibliotheek is ook de moeite waard. We komen ook langs 1 van de twee International offices en spreken een aardige medewerkster daar. Ze hebben heel veel samenwerkingsverbanden met universiteiten in de wereld, waaronder de UT. De meeste studenten komen vanuit China en Japan, die dan wel eerst Indonesisch moeten leren. Geen Engelstalige bachelor of master programma’s. Dit IO zorgt voor de contracten (Mou’s) en studieprogramma’s en het andere deel voor de inkomende en uitgaande studenten. Leuk om wat informatie uit te wisselen!

Oka heeft ons uiteten gevraagd. Hij en zijn vrouw Fifi komen ons ophalen bij het hotel. We gaan naar een plek, die je als toerist niet snel zult vinden, met allerlei plaatselijke restaurants. Imron, de andere collega komt ook met zijn vrouw en twee kinderen. Het eten is prima, met lekkere vis, rundvlees, kip en eend. De kinderen vinden de maissoep met een bladerdeeglaagje erover ook erg lekker. Het zijn leuke mensen die wel wat meer kennen van de wereld dan de meeste Javanen. Beiden hebben in het buitenland gestudeerd of gewerkt. Imron heeft zijn master in Wageningen gedaan en met zijn gezin in Duitsland gewoond. Hij doet onderzoek naar leefomgevingen (bossen) van Sumatraanse tijgers en olifanten. Een gezellige avond met deze Indonesiërs.

Woensdag 17 februari 2016

We nemen een taxi naar het centrum om het paleis van de Sultan te bezoeken. Eerst komen we langs het Alun Alun Utara plein, een troosteloze vlakte zonder bomen en met gras wat meer op grind lijkt. Het paleis valt ook tegen, we mogen maar een heel klein stukje zien, wat niet heel goed is onderhouden. Er omheen is een wijkje met kleine straatjes. Als we op weg zijn naar het “Waterpaleis” komen we een aardige student tegen die ons eerlijk vertelt dat er helemaal geen water in het paleis is en dat er alleen maar “Batikmaffia” rondloopt die ons nep Batik wil verkopen. Nu zijn we toch al niet zo gevoelig voor de aanbiedingen van Batik, maar dit is goed om te weten. We besluiten terug te lopen naar de Malioborostraat en gaan in het heerlijke koele winkelcentrum koffie drinken en een broodje kopen.

Nog even zwemmen voor de middag-onweersbui. Die duurt af en aan nu al een paar uur, dus de lol is er wel en beetje af...

Het wordt wel droog, maar als we op weg willen naar een restaurant regent het nog een beetje. Op Tripadvisor hebben we een restaurant gevonden wat ons wat lijkt. Slechts 2 straten verder. Helaas bestaat het niet meer of is het toch op een andere locatie. Niet gevonden en niemand op de plek waar het moet zijn kent dit restaurant. Ook geen echt betrouwbare info dus. We lopen wat verder en zien een Indiaas restaurant, Taj genaamd. We besluiten hier te gaan eten en het eten was heerlijk. Echt Indiaas en de kinderen vonden het ook lekker, wel iets te pittig. Het restaurant is pas eind januari opengegaan en de eigenaar komt uit India en is pas 4 jaar in Indonesië. Met een goed gevoel verlaten we het restaurant en gaan we op verzoek van de kinderen, met name Sjoerd, een cakeje eten of koffie drinken bij de Starbucks. Een goede afsluiting in Yokyakarta. Morgen vertrekken we naar Bali.